ای عاشقان ای عاشقان بر فرق خود کوبان زنید
گوش خران را بر کنید بر کله خوبان زنید
دنیا به آخر چون رسد افعی و حوری کاسب اند
سوی بهشت ار می روید بر چیز خود روبان زنید

باید چیزی بنویسم. چیزی که از همه چیزهای نوشتنی دیگر بهتر باشد، عمیق تر، پرمغز تر و صد البته طنزآلودتر. باید چیزی بنویسم. چیزی که برایم هشتاد لینک بیاورد، هشتصد کامنت و دستکم هشت هزار خواننده. چیزی که چهار ستون مجازی وبلاگستان را بلرزاند و دانه دانه موی بر اندام خمیده بلاگر ها راست کند. چیزی که احاطه ام را بر همه چیز نشان بدهد، و هوش سرشارم را و نفوذ قلم پرنفوذم را. باید چیزی بنویسم. چیزی که روزمرگی زندگانی را بر ملا کند و خطوط قرمز روابط انسانی را درنوردد و روشنفکری بی مثالم را به رخ بکشد. چیزی که خبره ترین منتقدان "شالوده شکنی سکسوالیته وار" نویس را کیش و مات کند و به گول ترین شاعران "آه! قطره شبنم روی گلبرگ رز" نویس سور سرباز بزند. باید چیزی بنویسم. چیزی که اگر می توانستم حتما همین امشب به جای این $&شعر نوشته بودم...

سیخ های نیم خورده جوجه،
گیلاس های نیمه پر، نیمه خالی
و ذغال های نیم سوز نارنجی..

نیمه شب است!

قهقهه نیم برهنگان پری روی
ترانه های نیمه کاره ی نرینگان مست..

ساعت هاست،
پشتش عجیب می سوزد.
ضجّه هایش را نیم گوشی شنوا
-اما-
نیست!

کسی به فکر منقل نیست...