من، روح سرگردانی هستم در ارتفاع چهارصد متری سطح زمین. از این بالا شما را نگاه می کنم که دوستان من بودید و شما آدمهایی را که نمی شناسمتان ولی از این ارتفاع با آن دوستانم فرقی ندارید. من ابنجا تنها هستم درحالی که شما آدمها آن پایین تنها هستید. می بینمتان که تنها تنها در هم می لولید و به یاد خودم می افتم که چه خوب می لولیدم. بعضی شبها صدای یکی را می شنوم که ناله می کند از درد دندانی که دیگر دندان نیست یا زمزمه های عاشقانه ای به گوشم می رسد که دیگر عاشقانه نیست. روزها فحش و ناسزا زیاد است. آنها که چیزشان را به روح دیگری حواله می دهند چه می دانند روح چیست و سرگردانی کدام است. از این بالا باز هم برایتان خواهم نوشت. اگر کسی فرصت کرد یک شال گردن دراز برای من بفرستد. این بالا سوز بدی می آید. سوز می آید...