شاید اون دختر هفده ساله ای که پدر و مادر و بقیه خانواده اش رو از دست داده، مجالی برای فکر کردن به میراث فرهنگی نداشته باشه. من درد اون دختر و عمق فاجعه انسانی رو حس می کنم. اگه ایران بودم اقلکن خون می دادم، اما عجیبه... نمی دونم چرا... حتی شاید به نظر غیرانسانی بیاد... اعتراف می کنم که برای ارگ بم بیشتر از مردم شهر بم ناراحت شدم. خیلی حیوونم؟ نمی دونم... شاید! ولی دستکم خوشحالم که تا بود دیده بودمش...