روز می رود از پس روز و سال می گذرد از پس سال و پار از پس پیرار. زمین و آسمان و سبزه و آب است که نو می شود به بهار و درخت است نو شده به نوروز و خاک است و رود و آتش و آفتاب... و عجب که در این گذر کهنه روزهای پس و روزهای نوی در پیش، تنها انسان است که به روزهای نوی بهار نو نمی شود و این نوروز چون نوروز سالهای پار و پیرارهمان است که بود... همان گهی که بود.