گفتنی چه بسیار است و فرصت چه کم
چشم که بگذاریم
از این خروش پرغرور و از این دلهای پرآشوب
جز سپیدی گیسوان تو
و تارهای لرزان سبیل من
هیچ نمانده است...

پس خوب گوش کن تا گزیده گویمت
- که گفتنی بسیار است و فرصت اندک -

دوستت دارم
نرو
می روی؟
به چس م
برو.
.